Ο Μάριος από εδώ και πέρα δε λογάριαζε πια, αν κόντευαν να τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του. Άρχισε να επιταχύνει τον βηματισμό του. Το βλέμμα του το είχε μονίμως καρφωμένο εκεί μακριά, στο πλεούμενο. Με αγωνία προσπαθούσε να εντοπίσει τη σιλουέτα του ευεργέτη του για να ανασάνει. Όταν λαχάνιαζε από την πολλή προσπάθεια που κατέβαλλε, κατά τη διάρκεια της πορείας του, κοντοστεκόταν και καθόταν πάνω στην άμμο ή πάνω στα βότσαλα, να ξαποστάσει. Μετά σηκωνόταν με μιας και έβρεχε το ξαναμμένο του πρόσωπο με θαλασσινό νερό για να δροσιστεί. Και ύστερα πάλι ορμούσε προς τα μπρος και κατάπινε με ευκολία τις αποστάσεις. Στο διάστημα αυτό φρόντιζε να μην αποχωριστεί τον πίνακα με τα γλαρόνια που προόριζε να δωρίσει στον καπετάνιο. Τον κρατούσε σφιχτά, παραμάσχαλα και πορευόταν και όλο πορευόταν. Λαχάνιαζε και ξελαχάνιαζε και προσπαθούσε να φέρει στον νου του τη μορφή του σκληροτράχηλου καπετάνιου που τόσο, στην αρχή, τον είχε κακοπάρει και δεν ήταν πρόθυμος να τον συνδράμει για να υπηρετήσει τα όνειρά του. Οι αποστάσεις που χώριζαν τον Μάριο από το πλεούμενο όλο και λιγόστευαν. Είχε κορακιάσει από τη δίψα. Η γλώσσα του κολλούσε στον ουρανίσκο, τα πόδια του όσο πήγαιναν και βάραιναν και τούτος αντί να κιοτέψει πείσμωνε να φτάσει στον προορισμό του.