Προϊόν πάλης με τις λέξεις και το ρυθμό, πάνω απ' όλα ωστόσο, μια απροκάλυπτη κατάθεση ψυχής που την εναποθέτει στην κρίση του αναγνώστη, είναι η ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη "Όταν γίνεις ποίημα" που κυκλοφορήθηκε στις αρχές του 2013 από την "Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης - Πυξίδα της Πόλης" και περιλαμβάνει ποιήματα που γράφτηκαν την τελευταία 25/ετία.

Σημείο στίξης του ποιητή το ερωτηματικό, ως βίωμα, ως σκέψη και ως όραμα, που πασχίζει να βγει στο φως, να γίνει ποίημα. "Όταν γίνεις ποίημα,/ μικρό ερωτηματικό/ της τωρινής ανησυχίας, /θα πάψω να 'χω συντροφιά/ την αποψινή αγρύπνια", λέει στο πρώτο του ποίημα.

Στην πρώτη ενότητα της συλλογής (24 ποιήματα) ο ποιητής κινείται βασικά στον "ιδιωτικό" του χώρο. Αποκαλύπτει μύχιες σκέψεις του, καταθέτει τα συναισθήματά του γι' αγαπημένα πρόσωπα και ανασυνθέτει κομμάτια απ' τη ζωή του, κυρίως αυτήν των παιδικών του χρόνων. "Πολλά βράδια,/ λίγο πριν κλείσω τα μάτια,/ πιάνω την ψυχή μου απ' το χεράκι/ -"στράτα στρατούλα", της λέω-/ και τη βγάζω βόλτα/ στα παιδικά λημέρια", γράφει...

Στη δεύτερη ενότητα (32 ποιήματα) ο ποιητής βγαίνει "Εις την οδόν". Ακολουθεί κάποια απ' τα μονοπάτια της Ιστορίας, πηγαίνει στην "αγορά των μεταπρατών" όπου "διατιμώνται τα αδιατίμητα", για να σχολιάσει κάποιες απ' τις ανθρώπινες συμπεριφορές και κατασκηνώνει στις πλατείες των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο. Εκεί που τα δάχτυλα σφίγγονται σε γροθιά κι αντροκαλούνε τον ουρανό. "Όχι για ν' ανοίξουνε τρύπες,/ αλλά για να τον ταρακουνήσουνε/ συθέμελα!". Αυτό ωστόσο δε σημαίνει ότι δεν ατενίζει την ενυπάρχουσα ομορφιά της ζωής και ότι δε χάνεται κάποιες φορές ρεμβάζοντας...

Η στατικότητα και ο εφησυχασμός δεν έχουν θέση στην ποίηση -όπως και στη ζωή- του Βαγγέλη Κακατσάκη. Ένας "χαρταετός" που απελευθερώνεται απ' το σπάγκο του oι ανησυχίες, οι σκέψεις και οι προβληματισμοί του. Ένας χαρταετός που τελικά δεν του ανήκει και γι' αυτό, κατά δήλωσή του, τον αγαπά περισσότερο...