"Τα μαξιλάρια μερικές φορές βλέπουν και γέλια ή ζεσταίνονται από ανάσες ανακούφισης, όμως αυτό που κρατάνε καλά κλεισμένο στο εσωτερικό τους είναι οι λυγμοί. Κι όταν οι νοικοκυρές τα βγάζουν στον ήλιο, όλοι αυτοί οι λυγμοί σαν προσευχές ανεβαίνουν στον ουρανό. Γι' αυτό μερικές φορές ακόμα κι οι ανομολόγητες ευχές μας γίνονται πραγματικότητα."

"Οι σκέψεις ορμούσαν στο κεφάλι του, διαρρηγνύοντας την ηρεμία που με κόπο κάθε φορά ύφαινε. Πάλευε να τις αποφύγει, μα δεν κατάφερνε τίποτα. Οι σκέψεις ήταν επίμονες. Το καλό και το κακό. Το καλό το κάνουμε πάντα. Το κακό δεν το κάνουμε ποτέ. Κι αν το κακό επιτίθεται; Όχι! Όχι! Όχι!"

"Έβλεπε ανθρώπινα σώματα που πάλευαν μεταξύ τους. Από τη μια ήταν τα ζωντανά κορμιά που αγωνίζονταν για τη ζωή και, από την άλλη, τα νεκρά που αποζητούσαν τη λύτρωση."

"Κάποια στιγμή ο Κώστας μίλησε με μια φωνή σιγανή που έσπρωξε η ησυχία της νύχτας μέχρι τα αυτιά της Μαργαρίτας. Ρώτησε τι είναι ο άνθρωπος, αν χάσει την ανθρωπιά του."

"Η νύχτα τη βρήκε να ανηφορίζει προς το σπίτι. Σαν το σκυλί είχε βρει το δρόμο από τη μυρωδιά, χωρίς να σκέφτεται, χωρίς να βλέπει πού πηγαίνει."

"Της αρέσει να χαζεύει τα σύννεφα και τα σχέδια τους στον ουρανό. Σχέδια και ταξίδια που κάθε στιγμή είναι έρμαια της διάθεσης του αέρα. Έτσι και τα σχέδια των ανθρώπων είναι έρμαια στη διάθεση του τυχαίου."

"Σήμερα με επισκέφθηκε το αυτί σου. Τι γλυκιά που είσαι, δε με αφήνεις ποτέ μόνο. Ήταν τόσο όμορφο να έχω το αυτί σου μαζί μου όλη μέρα. Ευτυχώς δεν ήρθες ολόκληρη."

"Κάτι σαν το μαχαίρι. Μια τόσο απλή ανακάλυψη. Το μαχαίρι με τις δυο όψεις. Η μια είναι αυτή που κόβει το ψωμί στο οικογενειακό τραπέζι. Η άλλη είναι αυτή που κόβει τη ζωή, καθώς βυθίζεται στα ζεστά σπλάχνα ενός κορμιού."