ΟΡΟΣΗΜΟ

Μαγιάτικος κάμπος, πράσινος.
Οι παπαρούνες κόκκινες.
Οι μαργαρίτες άσπρες.

Θυμαριασμένα τα βουνά
πεύκα και κυπαρίσσια.
Γέλια, τραγούδια και πουλιά
με ήλιους και φεγγάρια.

Πού πήγαν τώρα όλ’ αυτά;
Πώς γίναν όλα ίσια;
Πέτρες, τσιμέντα, σίδερα,
μολυβιασμένα πρωινά
χωρίς βουνίσια μυρωδιά;

Πού πήγε ο παράδεισος;
Πού πήγανε τ’ αηδόνια;
Πού πήγαν οι αγγελικές φωνές;
Τα τρυφερά τα χρόνια;

Όπως μας το ’λεγες ΕΣΥ.
Αυτή ’ναι η αλήθεια!
Λιόλουστη μέρα η ζωή,
γλυκοχαράζει το πρωί
και σβήνει με τη νύχτα!