Η Ελλάδα ήταν σε μεγάλο αδιέξοδο ζώντας το δικό της εφιάλτη, οι άνθρωποι υπέφεραν, ζητούσαν οικονομική βοήθεια. Άλλοι ήταν άνεργοι κι άλλοι κακοπληρωμένοι. Μα η βαθιά κραυγή μιας δικαστού με το όνομα Βασιλική, φάνταζε πιο επείγουσα και δεν είχε να κάνει με την ύλη.

Θέλησα να παρέμβω, να προλάβω το κακό... Διψούσε για εκδίκηση, μιλούσε για ένα τέρας με κλαδιά δέντρου που είχε πρόσωπο ανθρώπινο. Δεν είχα πολύ χρόνο, ανησυχούσα να μάθω την αλήθεια και να προλάβω την καταστροφή. Φοβόμουν μη γίνει και η ίδια τέρας...

Συναισθηματικά είχα εμπλακεί. Θα κατάφερνα άραγε να ανοίξω το μαύρο κουτί της ψυχής της, να εκμαιεύσω την αλήθεια και να σταματήσω το κακό; Να φέρω στο νου της το λογισμό για να μπορέσει να περάσει στην πράξη; Ήθελα να σωθεί, να γλιτώσει, την αγαπούσα όπως αγαπούσα και την Ελλάδα, θα έβρισκα ποτέ τον τρόπο;