Η μελέτη πραγματεύεται τους δεσμούς που αναπτύσσονται ανάμεσα σε μια ήπια εκδοχή περί κρατοκεντρισμού, που αναφέρεται στην ανάπτυξη κανονιστικών καθεστώτων, σε μια συμμετοχική εκδοχή περί κυριαρχικής κρατικότητας, που ευνοεί τη λογική της συνδιάθεσης μεταξύ συγκυρίαρχων δρώντων, και σε μια αναστοχαστική επιστημολογία των διεθνών σχέσεων, που εκλαμβάνει τα αποτελέσματα της διεθνούς πολιτικής ως κοινωνικά παράγωγα. Η νέα διαλεκτική ποιότητα των σχέσεων κυριαρχίας οδηγεί σε νέα πεδία θεωρητικής αντιπαράθεσης γύρω από τη δομική διάρθρωση του διεθνούς συστήματος και τη φύση των μονάδων που συνθέτουν το μωσαϊκό της διεθνούς συμβίωσης ως οργανωμένης πολλαπλότητας.