Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και οι νεοφιλελεύθερες επιλογές για την αντιμετώπισή της, δέκα χρόνια μετά, εξακολουθούν να διαμορφώνουν την καθημερινότητα μυριάδων ανθρώπων που υποχρεούνται να υφάνουν τα σχέδια ζωής τους σε έναν πολύπλοκο, ρευστό και αβέβαιο κοινωνικό κόσμο. Στην Ελλάδα, η υψηλή ανεργία, η επισφαλής εργασία, το κόστος ζωής, η συρρίκνωση της πρόσβασης των πιο αποστερημένων και αδύναμων ομάδων στα δημόσια αγαθά, ανάμεσα σε πολλά άλλα, συνιστούν τις όψεις μιας μακροημερεύουσας κρίσης που πλέον έχει αρχίσει να προσλαμβάνεται ως "κανονικότητα". Κι όμως, από το 2010 έως τα μέσα του 2015, τούτη η νεοφιλελεύθερη κανονικότητα της κρίσης, της ακραίας λιτότητας και της συλλογικής αποστέρησης αμφισβητήθηκε σθεναρά. Οι πολίτες της χώρας ύψωσαν τη φωνή τους, βρέθηκαν μαζί στους δρόμους, ψηλαφώντας άρχισαν να ιχνογραφούν έναν ορίζοντα προσδοκιών για την αναδιάταξη των κοινωνικών σχέσεων σε όλα τα επίπεδά τους.

Ο ανά χείρας τόμος, με έναυσμα τα δεδομένα της έρευνας των γεγονότων διαμαρτυρίας -η οποία πραγματοποιήθηκε στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης-, επιχειρεί να φωτίσει τις ποικίλες όψεις της κρίσης στην Ελλάδα, την εκκίνηση, κορύφωση και ύφεση του συγκρουσιακού κύκλου διαμαρτυρίας, όπως επίσης τα αποτελέσματά του, ιδίως στο επίπεδο του κομματικού συστήματος και της κοινωνικο-πολιτικής συμμετοχής.