Το 2016 γνωρίσαμε το υλικό μέρος της σειράς "Όλα είναι ένα Όνειρο" με την έκθεση των κατασκευών. Δύο χρόνια μετά, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε το άυλο κομμάτι της, το όνειρο, με την έκθεση των έργων ζωγραφικής. Το όνειρο παραπέμπει αυτόματα σε μια κατάσταση ύπνου ή ύπνωσης. Κατάσταση στην οποία οι αισθήσεις μας σβήνουν τρόπον τινά. Και το σβήσιμό τους ανοίγει μια τεράστια πύλη στη φαντασία, στις εικόνες που πλάθει ο ανθρώπινος νους ελεύθερος από όρια, στερεότυπα και στεγανά. Το όνειρο όμως που πλάθει ο νους δεν είναι πάντα ταυτόσημο με το ενύπνιο. Σημαίνει συχνά τον στόχο, την πορεία της ζωής, την πραγμάτωση κάθε προσδοκίας. Στους πίνακες της Σύνης Αναστασιάδη, οι δύο αυτές έννοιες του ονείρου άλλοτε ενώνονται, άλλοτε απομακρύνονται, άλλοτε συνυπάρχουν.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα, καλούμαστε λοιπόν να δούμε με τα μάτια κλειστά, αν είναι ποτέ δυνατόν, τη σειρά αυτή της ζωγραφικής. Με τα μάτια της ψυχής και του νου. Θα πρέπει λοιπόν να κάνουμε πράξη τον "Εξαγνισμό των εσωτερικών παρορμήσεων". Παρορμήσεων που απατηλά παραπέμπουν σε συγκεκριμένες μορφές και στερεότυπα που κουβαλάμε.

Αρωγός μας στην πορεία αυτή η ίδια η ζωγράφος με τα έργα και τους τίτλους τους. Δεν μπορούμε να δούμε με τα όργανα της όρασης τη "Διαδικασία αναμόρφωσης του νου" που οπτικοποιεί με σχήμα και χρώμα η Σύνη Αναστασιάδη. Μέσα από μια εσωτερική διαδικασία μπορούμε να νιώσουμε το αποτέλεσμα της "Ανάκτησης της αρχικής δυναμικότητας". Στον πίνακα, η δυναμικότητα παρουσιάζεται σαν μια μορφή που προσπαθεί να αποκτήσει υπόσταση σε τρεις διαφορετικές στιγμές της κίνησής της. Στο αρχικό στάδιο στο βάθος, η μορφή αχνοφαίνεται. Στην ενδιάμεση στιγμή αρχίζει να αποκτά υπόσταση και στο τελικό στάδιο έχοντας πάρει μορφή, συστρέφεται, μας γυρνάει την πλάτη και αυτοδύναμη πια η μορφή απομακρύνεται.

Είναι επίσης λογικό, όταν σταθούμε μπροστά στην Αυθεντική φωνή, "ν' ακούσουμε" την κραυγή της όταν φτάνει στο βάθος της ύπαρξης. Ή μήπως φτάνει στο ανώτατο σημείο της ύπαρξης; [...]

(Κική Χριστοδούλου, "Ονείρου συνέχεια...")