Αισθάνομαι την ανάγκη να ανατρέξω στα εφηβικά μου χρόνια και να αποθέσω μια εμπειρία μου.
Εκείνη την εποχή (παρά το νεαρό της ηλικίας μου) επεξεργαζόμουν μια θεωρία, που την είχα ονομάσει "Θεωρία των θέσεων". Η θεωρία αυτή, εν ολίγοις, υποστήριζε ότι στις θέσεις κάθε ατόμου υπάρχουν: η μάνα, η αδελφή, ο φίλος, ο δάσκαλος κ.λπ. Οι θέσεις αυτές, έτσι κι αλλιώς, καλύπτουν κάποιες ανάγκες του ανθρώπου και αποτελούν ένα πλέγμα... σχέσεων και ρόλων.

Τις θέσεις, έτσι κι αλλιώς τις αγαπάμε, αλλά παίζει ρόλο και η βιοψυχική ιδιοσυστασία του ατόμου που τις καλύπτει. Για παράδειγμα, όλοι θα αγαπούσαμε τους γονείς μας, όποιοι κι αν ήταν αυτοί. Οι συγκεκριμένοι όμως που είναι, δημιουργούν έναν συναισθηματικό δεσμό που έχει να κάνει με τη βιοψυχική τους ιδιαιτερότητα.

Αποθέτω λοιπόν αυτή την εμπειρία μου, επειδή πιστεύω ότι σ’ εκείνη τη "Θεωρία των θέσεων" υπάρχουν τα σπάργανα του θεατρικού έργου "Οι θέσεις", που ωρίμασε και το παραδίδω σήμερα στο κοινό.