ΑΜΙΛΗΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Φρύδια σμιχτά φοβισμένα μου χείλη
Προσωπίδα πέτρινη πάνω απ’ το λίκνο μου σπαράζεις, μητέρα
Στις δύσκολες νύχτες δυο τούφες μαλλιά ξεριζωμένα -
στη γης απιθώνεις κι εκεί μένεις κουτσουράκι από αστραπή καμένο.

Έρχεσαι τότε, αμίλητο ποίημα, λυχναράκι αναμμένο
και θαμποφέγγεις στην άδεια μας κάμαρα.
Με φτερούγες σπασμένες με βρίσκεις
-λαβωμένο γεννήθηκα- προσπαθώ να σε φτάσω.

Σωριάζεσαι λέξεις - στη νύχτα ριγμένες
Στα θεμέλια χτίζεσαι - δεν περιμένεις
Στοιχειώνουν οι στίχοι σου άδικα ψάχνω
"Τράβα καλό μ' , τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα,
τον κάτω κόσμο ανάγειρα και τίποτες δεν ήβρα".