"Βγήκα στη βεράντα και κοίταξα με απέραντη λύπη και βλέμμα άδειο τα απομεινάρια της πρώτης επετείου του γάμου μας, αυτής που ήθελα να γιορτάσω με πανηγυρικό τρόπο. Πιάτα στο χρώμα της λεβάντας, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα ανακατεμένα με πράσινες χαρτοπετσέτες και κόκκινα τριαντάφυλλα, κι ένα αεράκι γλυκό, θαλασσινό, ανακατεμένο με άρωμα καλοκαιριάτικων λουλουδιών, να έρχεται σαν νυχτερινός εραστής και να με αγκαλιάζει σφιχτά. Ήταν κι εκείνο το ζεστό χέρι του Βασίλη που έσφιξε για μια στιγμή το δικό μου κάτω από το χάρτινο τραπεζομάντιλο και μου άνοιξε ένα παράθυρο σε μια γνώση που μέχρι τότε δεν είχα, τη γνώση ότι πάντα γύρω μου υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι, κι άλλοι άντρες που το άγγιγμά τους άφηνε μια γλυκιά ζεστασιά και θα μπορούσα ίσως να τους αγαπήσω και να με αγαπήσουν, άσχετα αν εγώ δεν τους είχα δει ποτέ μέχρι τότε".

Όταν ο γάμος γίνεται αυτοσκοπός, η μελλοντική ευτυχία είναι αβέβαιη.