Είναι χειμώνας του 1941. Τα γερμανικά στρατεύματα πολιορκούν το Λένινγκραντ. Το μουσείο Ερμιτάζ έχει εκκενωθεί. Η Μαρίνα κομπιάζει καθώς το βλέμμα της πέφτει στους άδειους τοίχους. Νιφάδες μπογιάς από το ταβάνι ρυπαίνουν τα σκαλοπάτια της μαρμάρινης σκάλας. Οι μεγαλοπρεπείς αίθουσες έχουν παραδοθεί στις σκιές. Τα βήματά της την οδηγούν στην κορνίζα που φιλοξενούσε τον αγαπημένο της πίνακα. Το πρόσωπό της μαλακώνει. Όλα τα έργα τέχνης έχουν μεταφερθεί σε μια μυστική τοποθεσία ώσπου να περάσει ο κίνδυνος. Περίπου δύο χιλιάδες υπάλληλοι με τις οικογένειές τους έκρυψαν τους θησαυρούς του Ερμιτάζ και προσπαθούν να επιβιώσουν από τις κακουχίες του πολέμου στα σπηλαιώδη υπόγειά του.
"Θα σε βοηθήσω να χτίσεις ένα παλάτι τιμής. Στις αίθουσές του θα τοποθετήσεις τις συλλογές που φιλοξενούσε το Ερμιτάζ. Κάποιος πρέπει να θυμάται. Διαφορετικά όλα θα εξαφανιστούν και τότε θα μπορούν να πουν ότι τίποτε δεν υπήρξε".
Τα λόγια της Άνια πείθουν τη Μαρίνα. Κάθε πρωί οι δυο γυναίκες διασχίζουν αργά τις άδειες αίθουσες, γεμίζοντας νοητικά το μουσείο με όλα τα έργα τέχνης ένα προς ένα... Γυμνές, καλοσχηματισμένες φιγούρες, γαλήνιες Μαντόνες, άγγελοι που φτερουγίζουν σε ταραγμένους ουρανούς, αποτυπώνονται με κάθε λεπτομέρεια στο μυαλό της Μαρίνας. Και κάθε στιγμή που η πείνα, ο τρόμος και η απελπισία φωλιάζουν στην ψυχή της, εκείνη βρίσκει καταφύγιο δίπλα τους. [...]