Τα φαινόμενα μας μαρτυρούν, ότι ο σημερινός άνθρωπος έχει υιοθετήσει διαφορετικά από τα μέχρι τώρα γνωστά κριτήρια αξιολογήσεως του ευδοκίμως ζην. Το αποτέλεσμα είναι ορατό. Ανυψώνεται η ύλη, προσβάλλεται η ανθρώπινη νοημοσύνη, απαλείφονται οι ηθικές βεβαιότητες και παραθεωρείται η ανατροπή των σταθερών κοινωνικών κανόνων. Το πλέον ανησυχητικό είναι, ότι η μεγάλη κοινωνική μερίδα δεν διαθέτει τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο για να σκεφθεί αυτή την ανατροπή, η οποία λειτουργεί εις βάρος της ελευθερίας της σκέψεώς της. Κι αυτό, ίσως επειδή το πνεύμα του σημερινού ανθρώπου έχει αιχμαλωτιστεί μέσα σε ένα περιβάλλον, που με τρόπο μη δυνάμενο να ελεγχθεί, ένεκα της αποσπασματικής ή ανολοκλήρωτης σκέψεως, έχει αρχίσει να ευθυγραμμίζεται με όσα επιτάσσει ένα κατευθυντήριο σύστημα αναθεωρήσεως αξιών.

Αυτό το σύστημα έχει βαπτισθεί "κοινωνική μηχανική" και λειτουργεί προς όφελος εκείνων οι οποίοι έχουν σπουδάσει τις αδυναμίες του μείζονος μέρους της κοινωνίας και μάλιστα της πιο ζωτικής του αδυναμίας, δηλαδή της εύκολης χειραγώγησής του. Είναι μία αδυναμία, που προέρχεται από την επίκτητη τάση για κάλυψη "αναγκών", οι οποίες ανάγκες είναι κι αυτές αποτέλεσμα κατευθύνσεων προς όσους στερούνται της αντιληπτικής ικανότητας να τις απορρίπτουν. Αυτό το σύστημα προστάζει την αποκοπή των επιλογών της σύγχρονης λογικής από τις δοκιμασμένες ιδέες, που έχουν πριν από εμάς καταγραφεί σαν κινήτριες προτάσεις προχωρήσεως πολιτισμών.

Εάν οι άνθρωποι στην ολότητά τους έχουν συνειδητά επιλέξει αυτή την πορεία για να αποκοπούν από το εθνικό, φυλετικό, πεποιθησιακό και πολιτισμικό τους παρελθόν, τότε καλώς. Αυτή άλλωστε η επιλογή θα καταγραφεί στην ιστορία σαν η συμβολαιοποίηση των παραστατικά ασύμβατων πραγματικοτήτων του 21ου αιώνα. Εάν όμως αυτή η αλλαγή επιτελείται ένεκα τυφλώσεως του πνεύματος και ένεκα ευθυγραμμίσεώς του με τις επιταγές της κοινωνικής μηχανικής, τότε ευρισκόμεθα ενώπιον ενός τεραστίου ανθρωπολογικού διλήμματος. Στο δοκίμιο αυτό, υπάρχει ένας ερεθισμός στο να ειδωθεί αυτό το δίλημμα κάτω από άλλη βάση σκέψεως.