Οι "Αναμνήσεις ενός Αντιήρωα", η πρώτη μου συγγραφή με θέμα εξωιατρικό, έγινε δεκτή με συμπάθεια. Η έκφραση συμπάθεια εδώ, κατοπτρίζει ένα μέσον όρο από απροσδόκητα εγκώμια, χλιαρούς επαίνους και ελάχιστες, ευτυχώς, κακίες!

Εκείνο που με ξάφνιασε είναι το ότι πολλοί σοβαροί άνθρωποι, των γραμμάτων όπως λέμε, θεώρησαν το μικρό βιβλίο μου σαν κάποια συμβολή στην Ιστορία. Και εκεί "τσίμπησα". Και τό 'βαλα βαθιά να δοκιμάσω την πένα μου και σε κάτι πιο σημαντικό από μια απογραφή προσωπικών αναμνήσεων. Άλλωστε, είχα κι άλλον ένα, πιο σοβαρό, λόγο να γράψω δεύτερο βιβλίο. Είχα τάξει την αφιέρωση του στον δευτερότοκο γιο μου, τον Στέφανο, αφού ο μεγάλος μου γιος πήρε την αφιέρωση του πρώτου! Λίγο το έχετε αυτό;

Η ιστορία για την περίοδο 1939 -1945 έχει γραφτεί από πλήθος δόκιμους καλάμους, δεξιούς και αριστερούς. Οι τελευταίοι φυσικά κυριαρχούν, τουλάχιστον αριθμητικά. Προσωπικά, δεν συμπαθώ τις ετικέτες "δεξιός" - "αριστερός" στο μέτρο που αφορούν στις ιδεολογικές ομάδες του τόπου μας. Τις θεωρώ μάλλον παραπλανητικές. Το πού θα με κατατάξουν οι αναγνώστες μου το αφήνω στην κρίση τους.

Το βιβλίο αυτό θα σταθεί κυρίως στα αμφιλεγόμενα γεγονότα της περιόδου 1939-1945. Λεν διεκδικεί τον τίτλο μιας πλήρους ιστορίας. Ξεκινάει από το 1939, γιατί η έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου άγγιξε αποφασιστικά την πορεία της χώρας μας προς τη δική της τραγωδία. Και τελειώνει με τη συμφωνία της Βάρκιζας, το 1945. Ελπίζω να μην μπω ποτέ στον πειρασμό να καταπιαστώ και με τον εμφύλιο του 1946 - 49. Δεν υπάρχει τίποτε πιο καταθλιπτικό από την περιγραφή εμφύλιων σπαραγμών της πατρίδας σου. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)