"Από χρόνια ήθελα να γράψω την ιστορία μου. Ήθελα να γράψω για το ξεκίνημά μου, για τις πίκρες και τις χαρές μου, για τα μικρά ή τα μεγάλα που κατόρθωσα να κάνω, για όλα όσα πέτυχα. Σκεφτόμουνα παράλληλα αν θα είχε κάποια αξία το εγχείρημα αυτό. Αν θα ενδιέφερε η περιγραφή της ζωής μου τους άλλους. Αν είχε σημασία για την όποια υστεροφημία μου. Σιγά - σιγά, και με την παρότρυνση των παιδιών μου, άρχισα να γράφω.
Διαπίστωσα γρήγορα πως η ταινία γυρνούσε ευχάριστα. Αβίαστα έρχονταν στη σκέψη μου όλα όσα έζησα. Από τα παιδικά χρόνια, την εφηβεία, την ώριμη ηλικία. Από το δημοτικό σχολείο, το γυμνάσιο, το πανεπιστήμιο. Από την Ιατρική και την ενασχόλησή μου με τα κοινά. Από τη δημιουργία της οικογένειάς μου, την πορεία των παιδιών μου.
Ανέτρεξα σε παλιές φωτογραφίες, σε αποκόμματα εφημερίδων, σε πιστοποιητικά διάφορα, σε επίσημα έγγραφα. Όλα με βοήθησαν να περιγράψω μια πορεία 70 χρόνων. Μια πορεία που είχε να κάνει με τον άνθρωπο πρώτα. Με τις ανθρώπινες σχέσεις μου, ως μαθητής, ως εργαζόμενος, ως πολίτης. Κατόπιν έπρεπε να περιγράψω την πορεία μου ως ιατρός. Τις επαφές μου με τους ασθενείς μου, με τους συναδέλφους μου, με τους διάφορους φορείς. Στη συνέχεια προσπάθησα να παρουσιάσω τη διαδρομή μου ως δήμαρχος. Τον αγώνα που έδωσα για να εκλεγώ, τις προσπάθειες που κατέβαλα στα 8 χρόνια της θητείας μου, επιγραμματικά το έργο μου. Το τελευταίο κεφάλαιο το αφιέρωσα στην οικογένειά μου, τη σύζυγό μου και τα τρία παιδιά μου. Το άφησα στο τέλος για να τους ζητήσω συγγνώμη για όλα όσα τους στέρησα, για την ανοχή τους στις παραξενιές μου και για την κατανόηση τους σε όλες μου τις αποφάσεις. Σωστές ή λαθεμένες".