Τις επόμενες μέρες και μέχρι που θα βγούμε από τον Περσικό, θα πετάμε με τα φτυάρια ψόφια φίδια από το φαρμακωμένο γάλα. Ο Αρκάν θα νιαουρίζει όλον αυτό τον καιρό με παράπονο κλεισμένος στο αποθηκάκι, μακριά από το γλέντι του κυνηγιού που του το στερήσανε. Την Κυριακή το πρωί θα μου φέρουνε τα πρώτα κακά μαντάτα. Ο μπαρμπα-Μιχάλης θα μπει αλαφιασμένος στην καμπίνα μου. [...]

"Αυθαδίασες", μου είπε. "Δεν μιλάνε έτσι σε άγιο. Και για να το νιώσεις στο πετσί σου, θ' ακολουθήσουν κι άλλα".

Θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας μέχρι τη Γιοκοχάμα κι έπειτα θ' αρχίσουνε οι συμφορές που υποσχέθηκε. Ο μαρκόνης, αφού για μια βδομάδα θα κάθεται καθημερινά και με τις ώρες έξω από τα κλουβιά με τους πιθήκους, θα φουντάρει στη θάλασσα και θα πνιγεί. Ο μπαρμπα-Μιχάλης θα φύγει σαν τρελός για την πατρίδα έπειτα από ένα τηλεγράφημα που του 'γραφε για το θάνατο του μοναδικού του εγγονού. Τέλος -για την ώρα-, ο Σενεγαλέζος θερμαστής, αποταγμένος βραχμάνος γιατί πιάστηκε να κλέβει τα τάματα των πιστών, θ' αυτοκτονήσει και θα τον βρούνε κρεμασμένο από τα δοκάρια του ταβανιού στην ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Κυριακής στη Γιοκοχάμα.