Η Αντίσταση που ξεκίνησε στην Ρούμελη γρήγορα αγκάλιασε όλη την Ελλάδα. Ήταν μια ανάσα λευτεριάς. Που όμως όταν ήρθε αυτή η λευτεριά, έφερε μαζί της και την διχόνοια, που έντεχνα είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν, αυτοί που για χρόνια πολλά επέμεναν να στέκουν δίπλα μας, στο πλευρό μας, με το ψευτόνομα του "φίλου "του "σύμμαχου"του "σωτήρα".
Κι είδα τότε το λαό της χώρας μας, τους κατοίκους της πόλης μας, τους ανθρώπους της γειτονιάς μας, τους είδα να χωρίζονται στα δυο και να παίρνουν τα ντουφέκια στα χέρια για να σκοτώσει ο ένας τον άλλον...
... Μέσα στα σχέδια των "φίλων" ήταν κάποτε να φτάσει και ο Εμφύλιος. Κι ήρθε. Κι ήταν άγριος πολύ. Κουβαλούσε πολύ αίμα πάνω του. Τότε ήταν που είδα τους δικούς μου ανθρώπους να είναι και από δω και από κει. Είδα τους θείους μου να είναι με τον Δημοκρατικό στρατό και με τον Εθνικό. Κι αναρωτιόμουν "Γιατί".
Όλοι αυτοί είναι συγγενείς. Με το ίδιο όνομα. Με το ίδιο αίμα. Μέχρι χτες ζούσαν μαζί. Τι έγινε τώρα και σκοτώνονται; Πολλές οι εμπειρίες, πολλά τα δάκρυα, πολύς ο πόνος. Κι έμειναν μέσα μου όλα αυτά. Και μεγάλωσαν. Και θέριεψαν. Και γέννησαν κι άλλα περισσότερα σαν αποφάσισα να βρω στην Ιστορία τις απαντήσεις στις απορίες μου. Άρχισα να διαβάζω. Να μελετώ. Κι' όσο έβρισκα κάτι τόσο πιο πολύ μεγάλωνε η επιθυμία να μάθω ακόμη περισσότερα. Και γνώρισα τα περισσότερα...
Κάποια στιγμή αποφάσισα όλα εκείνα που εμάθαινα διαβάζοντας να τα δώσω και στους άλλους να τα μάθουν. Να τα διαβάσουν. Και διάλεξα τον δρόμο της αφήγησης...
Δ.Ε.Κ.