Στο τρόλεϊ καθ' οδόν για το σινεμά, η Μαρία αναφέρθηκε στην ταινία που επρόκειτο να δούμε. Ήταν το "Στάλκερ" κάποιου Ταρκόφσκι, για το οποίο είχε διαβάσει διθυράμβους που το χαρακτήριζαν αριστούργημα. Ως συνήθως, όλα αυτά τα άκουγα για πρώτη φορά και δεν είχα ιδέα για τι πράγμα μού μιλούσε. Όμως τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει τη διάθεσή μου: Απολάμβανα τη διαδρομή μέσα στο φθινοπωρινό σκηνικό της Καστέλας, κρατούσα απ' το χέρι το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου, υπήρχε ένας ολοκαίνουργιος κόσμος που με περίμενε να τον ανακαλύψω... Στο φουαγιέ του σινεμά, λίγο πριν αρχίσει η ταινία, χαζεύαμε τις παράξενες αφίσες των ταινιών προσεχώς. Dog day Afternoon, San Michele, The Godfather, A Clockward Orange. Παθιασμένες συζητήσεις και φλογερά επιχειρήματα για την τέχνη, το λαϊκό κίνημα, την ταξική πάλη στο εποικοδόμημα, που πλημμυρίζουν το χώρο, τερματίστηκαν απότομα όταν ακούστηκε το κουδούνι της έναρξης. Έμπαινα στην αίθουσα παλεύοντας να χωνέψω τις καινούργιες άγνωστες λέξεις, προπομπούς ενός νέου, άγνωστου κόσμου: Κόπολα, Ιμπεριαλισμός, Κιούμπρικ, μαζικό λαϊκό κίνημα...


Μια όχι και τόσο αποστασιοποιημένη αφήγηση μέσα από 36 σύντομα και γραμμένα με χιούμορ κεφάλαια που θα μπορούσαν να σταθούν αυτοτελώς, αλλά αποτελούν ταυτόχρονα μια νοηματική συνέχεια, καταλήγοντας σε ένα είδος νουβέλας με άξονα τις παιδικές αναμνήσεις και τα παθήματα ενός μικρού που φτάνει στην εφηβεία μέσα από έναν οικογενειακό τραγέλαφο.

Το βιβλίο κλείνει ένας Συνοπτικός κατάλογος λέξεων που ο συγγραφέας κατάφερε με κόπο να ερμηνεύσει στη διάρκεια των πρώτων του χρόνων, από τη λέξη "Παράδεισος" μέχρι τα "Ιμπεριαλισμός" και "Σοσιαλισμός": Μια λέξη που ενθουσιάζει τον μπαμπά (και στο τέλος έπεισε και τη μαμά).