Είχα δει πολλά ντοκιμαντέρ, είχα διαβάσει πολλά και διάφορα για την αγιοσύνη και την ομορφιά του περιβάλλοντος του Αγίου Όρους και είχα δει φωτογραφίες και εικόνες απείρου κάλλους και θείας έμπνευσης. Όμως όταν το επισκέφθηκα, όταν περπάτησα ο ίδιος, από το ένα μοναστήρι στο άλλο, όταν τα ίδια μου τα μάτια αντίκρισαν τις εικόνες, ένιωσα το βλέμμα μου ν' αγκαλιάζεται με το δικό τους, ένιωθα πραγματικά εκστασιασμένος, ένιωθα πως πράγματι βρισκόμουν σ' έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο που δεν έχει καμίαν απολύτως σχέση με αυτόν που ζούσα.
Με φορτωμένο τον εγκέφαλο από το μεγαλείο της εσωτερικής και εξωτερικής ομορφιάς των ναών των Μονών και του περιβάλλοντος χώρου, πριν ακόμη η αυγή χαράξει, περπάτησα στο προαύλιο του ναού της Σκήτης του Προφήτη Ηλία και στάθηκα στο πίσω μέρος του ναού, το ιερό, όρθιος σαν στήλη άλατος. Με το βλέμμα ρουφούσα, απολάμβανα ένα-ένα τα χρώματα του λυκαυγούς, με πολύ έντονο το κόκκινο, το οποίο όσο δυνάμωνε, νόμιζες πώς η θάλασσα του Αιγαίου άρχισε να παίρνει φωτιά και τούτο γιατί την ίδια στιγμή ξεπρόβαλε σαν ένα τεράστιο κατακόκκινο πορτοκάλι, μέσα από τα δικά μας αγιασμένα νερά ο ζωοδότης ήλιος και σαν ένας τεράστιος προβολέας αγκάλιαζε και φώτιζε το άβατο βουνό, την κατοικία της Παναγιάς, το Άγιον Όρος.
Την ίδια στιγμή τ' αυτιά μου απολάμβαναν τους γλυκύτατους βυζαντινούς ήχους των μοναχών που συνέχιζαν την καθιερωμένη πρωινή τους λειτουργία. Παρέμεινα ολόρθος κι ακούνητος, απολαμβάνοντας αυτό το ανεπανάλλειπτο πρωινό, αυτό το μεγαλείο του Θεού και της φύσης που είναι σαρξ εκ της σαρκός Του.
Ο σύντομος περίπατος που θα διανύσετε μέσα από τα φτωχά λόγια του φτωχού οδοιπορικού μου, πιστεύω πως θα σας κάνει να συμφωνήσετε μαζί μου, πως "Επάνω σ' εκείνο το βουνό συγκατοικεί ο Θεός με τον άνθρωπο και πως όποιος δεν το έχει επισκεφθεί αδικεί τον εαυτό του".

Στ.Τ