Πρόκειται για ένα σύγχρονο-παραδοσιακό παραμύθι με έντονες αιχμές στις σχέσεις των δύο φύλων. Είναι φανερή η πρόθεση της συγγραφέα να στήσει ένα εναλλακτικό σκηνικό στη θέση του χιλιοειπωμένου κλισέ "μια φορά και έναν καιρό", εκφράζοντας με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο την πίστη στη διατράνωση και το θρίαμβο της αγάπης μέσα από ποικιλόμορφους πειρασμούς: υποσχέσεις ερωτικής πανδαισίας, πλούτη, ταξίδια.
Γλαφυρές, όσο και αποκαλυπτικές, οι περιγραφές της μεταστροφής των συναισθημάτων των "ερωτευμένων" νέων που προσεγγίζουν τη βασιλοπούλα, προβάλλοντας (τρομακτικά αληθοφανείς) λόγους (ή δικαιολογίες) που τους υποβάλλει το ξωτικό (η προσωποποίηση των πειρασμών που παραμονεύουν στη ζωή) για να αναβάλλουν ή να διακόψουν τη σχέση τους μαζί της: η ακαταμάχητη έλξη να γνωρίσουν τον έρωτα σε όλες τις εκφάνσεις / η εξάρτηση από τη μητέρα-φύλακα και ο ψυχολογικός πειθαναγκασμός σε υπακοή / ο φόβος και η ανασφάλεια που κουβαλάμε μέσα μας -ο αδύναμος εαυτός μας.

Ακολουθεί ο πειρασμός για το νεαρό ζευγάρι. Ο καθένας χωριστά πρέπει δοκιμαστεί ποικιλοτρόπως για την πίστη του προς τον άλλο. Αντί μιας ξεκάθαρης, αδιαπραγμάτευτης, εξιδανικευμένης απάντησης, η πρώτη αντίδραση είναι απόλυτα ρεαλιστική: δισταγμός. Σκέπτονται να υπαναχωρήσουν, να ενδώσουν στον πειρασμό -αν δεν ήταν παραμύθι θα μπορούσε να ήταν ιστορία αληθινή με αλλαγμένα τα ονόματα των πρωταγωνιστών.

Το ύφος είναι έντονα περιγραφικό, συνομιλητικό με αμεσότητα που καθηλώνει τον (ενήλικα) αναγνώστη με τη γρήγορη εναλλαγή σκηνών και την έντονη εσωτερική δράση. Σε αυτό συμβάλλει και η απροκάλυπτη γλώσσα του κειμένου: το απεχθές ξωτικό είναι πράγματι απωθητικό και ανατριχιαστικό στις λεπτομέρειές του, ενώ η παρομοίωση με "...παραγινωμένη ντομάτα τον Αύγουστο..." δίνει ένα ταιριαστό τέλος στην ζημιογόνα ύπαρξή του.