Ο Σεπτέμβρης φτάνει πρώτα στις αυλές των σχολείων· μια υπόκωφη βοή που περιορίζεται από τις μάντρες των σχολικών συγκροτημάτων έρχεται σιγά-σιγά στην επιφάνεια και ταράζει τα πάντα, τα κτίρια, τα γυμναστήρια, τις τουαλέτες, μοιάζει πως θα ραγίσει τα τσιμέντα που με μεγάλη επιμέλεια έχουν καλύψει όλους τους χώρους και θα χυθεί ανεξέλεγκτα στον αέρα. Το σχολείο ξυπνάει και οσμίζεται γύρω του σαν κυνηγάρικο σκυλί. Τείνει να βγει από τα όριά του, να ξεχυθεί στους δρόμους, να μαζέψει τους μαθητές και τους καθηγητές που νόμισαν ότι το καλοκαίρι κρατάει αιώνια ή ότι μπορεί και να μη γυρίσουν πίσω, ξεγελιούνται από την αίσθηση πως αυτοί δίνουν στο σχολείο ζωή, παραβλέπουν τη σιωπηλή παρουσία του, αρνούνται να δεχτούν πως βρίσκεται εκεί πάντα και παρακολουθεί το πλήθος που έρχεται και φεύγει, διαρκώς, τον καθένα χωριστά, χρόνια και χρόνια η σκιά του κυκλώνει κι αυτούς που το έχουν τελειώσει κι αυτούς που πρόκειται, μπαίνει στα όνειρά τους και τους κάνει να νιώθουν και να φέρονται σαν αιώνιοι μαθητές ακόμη κι αν νομίζουν πως έχουν ξεμπερδέψει για πάντα μαζί του.