Δεκατέσσερις μικρές ιστορίες που άλλες μοιάζουν αληθινές, χωρίς να είναι, άλλες θέλουν να φαίνονται μύθοι. Στο βάθος όλων τους και μια απώλεια, όπως όταν λέει κανείς χάνω το χρόνο μου ή έχασε τη ζωή μου. Υπερβαίνουν τα όρια τους; Σχοινοβατούν ισορροπώντας στο μεταίχμιο του αληθινού και του ονειρικού; Ενδεχομένως. Πάντως όλες τις καλύπτει ο "προλαλήσας" υπότιτλος. Είναι του γλυκού νερού.