"Γι' αυτό δεν αγαπούσε ο Θώμος Κρανιάς ν' αντικρίζεται κατάματα με την ψυχή του· το αντίκρισμα θρέφει τον πόλεμο· η λησμονιά τον πνίγει."

Η οικογένεια του Θώμου Κρανιά, μια αρχοντική οικογένεια κτηματιών, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον οικονομικό ξεπεσμό. Η κατοικία τους είναι μισοκατεστραμμένη και ο πατέρας ανήμπορος να αντιδράσει στις προκλήσεις των καιρών. Οι τρεις κόρες του αγωνίζονται να επιβιώσουν στη σκληρή μικρή κοινωνία της "πόλης κοντά στον ποταμό" (το Αγρίνιο, από όπου κατάγεται ο συγγραφέας).

Ο "καλός γάμος" τούς γίνεται εμμονή και αυτοσκοπός, με αποτέλεσμα τα κορίτσια να "παραστρατήσουν", με φανερούς και κρυφούς έρωτες. Κι έτσι, την οικονομική παρακμή της οικογένειας θα ακολουθήσει, μοιραία, ο ηθικός της ξεπεσμός. Οι άγραφοι νόμοι της επαρχίας -οδυνηροί, κυρίως για τις γυναίκες- θα συνθλίψουν ζωές.

Χάρη στη ζωντανή δημοτική του γλώσσα, η οποία στους διαλόγους αξιοποιεί το τοπικό ιδίωμα, χάρη στη δεξιοτεχνική αφηγηματική λιτότητα του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου και στην ψυχογραφική του δεινότητα, ο "Πύργος του ακροπόταμου" (1915) δικαίως συγκαταλέγεται στα κορυφαία έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.