Όποιο νήμα και να πάρεις ξετυλίγοντας το μίτο της σαχτουρικής ποίησης, οδηγεί, πότε από φωτισμένα πότε από υπόγεια περάσματα, στις πρωταρχικές πηγές του προσωπικού μύθου, στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια και στην ερωτική απώλεια της "λησμονημένης". Στην εργασία αυτή διατρέχουμε αρχικά τη δαιδαλώδη διαδρομή του ποιητικού υποκειμένου που επιδιώκει την απόκρυψη, τη μεταμφίεση ή την απώθηση του ερωτικού λόγου. Εισχωρούμε σταδιακά στο λαβύρινθο των σαχτουρικών μεταμορφώσεων και παρατηρούμε ειδικότερα τη σύνθεση του αποκαλυψιακού και δαιμονικού του κόσμου, μέσα στον οποίο άλλες φορές καθρεφτίζεται κι άλλες φορές πεθαίνει ειρωνικά ο ποιητής.