Το να μιλήσεις στην εποχή μας για κάποιον απλοϊκό, μικροσκοπικό ανθρωπάκο, που με ένα ραβδί και χωρίς σακούλι γύριζε, πριν διακόσια χρόνια, στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα κηρύσσοντας "τον λόγο του Θεού", μοιάζει να σπέρνεις στάρι στη θάλασσα.
Μοιάζει. Γιατί στην πραγματικότητα, είναι σα να ρίχνεις βάλσαμο σε πληγωμένο... Ο πληγωμένος είναι, γνωστό δα, ο άνθρωπος της εποχής μας, και το βάλσαμο η πίστη, η θρησκεία μας που σαν έρθει σε επαφή με την "πληγή" κάνει ν' "αντιδρά", αδιάφορο αν αρνητικά ή θετικά, κάθε οργανισμός που δεν πέθανε ακόμη...
Έτσι, το να μιλήσεις στις μέρες μας για έναν "Άνθρωπο" σαν τον πάτερ Κοσμά, είναι αληθινά χρήσιμο...