Η Μαρία Σερβάκη αποφασίζει να εμφανιστεί και πάλι δημοσίως με τον "Οδοιπόρο" μια συλλογή, η οποία πιστεύω ότι είναι ίσως η καλύτερή της, αφού ο χρόνος πλέον έχει πατινάρει αθόρυβα και αργά-αργά την παλαιά υπέρλαμπρη στίλβη των στίχων, αφήνοντας να φανεί μόνη της η ακριβή εκείνη όσο και υπέροχη, λόγω της διαβρωτικής από την αγωνία και την λύπη, λάμψης της ψυχής, ενώ το ποίημα εμφανίζεται όλο και πιο "σφιχτό", πιο συγκροτημένο, απολύτως ελεγχόμενο, και ο λόγος όλο και πιο λυγμικός και, κυρίως, όλο και πιο συγκεκριμένος. Και μια και ανέφερα την λέξη "συγκεκριμένος", θέλω να σημειώσω ότι πράγματι, όλα εδώ εμφανίζονται τελείως ορατά και απτά. Και ποια είναι αυτά τα "όλα"; Η αγωνία του θανάτου, οπωσδήποτε, ο τρόμος της μοναξιάς, αλλά και ο φόβος -ο τρομερός φόβος- από το πέρασμα του χρόνου με όλα όσα συνεπάγεται αυτό. Όσο για τους αγαπημένους νεκρούς της, αυτή για χάρη τους σε ολόκληρη την συλλογή -την συλλογή αυτή στην οποία δεν υπάρχει ούτε ένας στίχος χωρίς την αξία ή την ιδιαίτερη βαρύτητά του- μεταμορφώνεται σε μια μοναχή σε άδεια, ερημική εκκλησία μοναστηριού, όπου κάθε απόγευμα μαζεύει τα κεράκια -τις ζωές τους- όταν τελειώνουν στο μανουάλι και τα κρατάει -ταγμένη για πάντα- γερά στην μνήμη, στην ποδιά και στην καρδιά της.

Γιώργος Μαρκόπουλος