... Ο καπετάν Αντρέας Μιαούλης κοίταξε το Λευτέρη λυπημένα: "Είσαι μικρός, μωρέ- έπρεπε τώρα πσυχα να μαθαίνεις τα γράμματά σου, να σκαρφαλώνεις στους Βράχους, να ρίχνεις πετονιές... Να γελάς, μωρέ, έπρεπε...".
Ο καπετάνιος τώρα θύμωσε: 'Και συ Βλέπεις σκοτωμούς αντίς τραγούδια, ακούς μπαταριές να σφυρίζουν πλάι σου... Σκέψου όμως, Λευτέρη, πως θα 'ρθει μια μέρα χάρη σε μας που τα παιδιά θα ζούνε ξένοιαστα. Εμείς σκοτωνόμαστε για να 'ρθει καιρός που τα παιδιά θα χαίρονται, δε θα σκιάζονται, γιατί δε θα 'ναι πια σκλάβοι. Και τότε θ' αρχίσει άλλος αγώνας: να κερδίσουμε
τον εαυτό μας. Σε μια λεύτερη πατρίδα αρμόζει να ζούνε λεύτεροι άνθρωποι...".

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρnμα από το ναυτικό αγώνα του μεγάλου σηκωμού, όλο πλοκή, δράση, περιπέτεια, αυτοθυσία, οράματα.