Ο μικρός Μάριος επιστρέφει σπίτι του μετά από μία άσχημη μέρα. Είναι πολύ θυμωμένος και ξεσπάει σε ό,τι και όποιον βρει μπροστά του. Ο πατέρας του τον στέλνει στο δωμάτιό του μέχρι να ηρεμήσει. Εκεί, ο Μάριος βιώνει τον θυμό του κι αφού τον …αντιμετωπίσει, γαληνεμένος πια, επιστέφει στο σαλόνι.

Πολύ ευρηματικά, η συγγραφέας απεικονίζει τον θυμό ως ένα κόκκινο τέρας που βγαίνει μέσα από τον θυμωμένο ήρωα και καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του. Η απεικόνιση του θυμού ως ξεχωριστής οντότητας απενοχοποιεί τον ήρωα (και κατ' επέκταση το παιδί αναγνώστη) από τα «κατορθώματα» του θυμού του, χωρίς όμως να αποσιωπά την σχέση αίτιου-αιτιατού μεταξύ τους, όπως υποδηλώνει και η εικονογράφηση με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο. Ωστόσο, το κόκκινο τέρας δεν δρα ανεξέλεγκτα ούτε εντελώς αυτόνομα: όταν ο Μάριος κρίνει τις πράξεις του θυμού του ανεπιθύμητες, έχει τη δύναμη να τον εξουδετερώσει.
Η συγγραφέας δεν αναζητά τα αίτια του θυμού του παιδιού, δεν τα αξιολογεί, δεν το ενοχοποιεί. Χωρίς ηθικοπλαστική διάθεση, αναγνωρίζει απλά τον θυμό ως μία φυσιολογική συναισθηματική κατάσταση (δυσάρεστη και σε αυτόν που τον βιώνει και σε αυτόν που τον υφίσταται). Και υπογραμμίζει την ανάγκη ύπαρξης ορίων για αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό και αρμονική συνύπαρξη με τους άλλους.

Παράλληλα, η ιστορία του Μεγάλου θυμού απηχεί ενδιαφέρουσες (μοντέρνες, νεωτερικές) αντιλήψεις σχετικά με την παιδική ηλικία, τους ρόλους των γονέων στις σύγχρονες οικογένειες (στο σπίτι τον περιμένει ο πατέρας), τις σχέσεις παιδιών-ενηλίκων. Το βιβλίο ξεχωρίζει ακόμη για την αμεσότητα του κειμένου και την πολύ επιτυχημένη απεικόνιση των σταδιακών αλλαγών των συναισθημάτων τόσο του ήρωα όσο και του κόκκινου τέρατος.