Πρόκειται για την ιστορία ενός βοσκού, του Γκασπάρ, ο οποίος μένει μόνος του πάνω σε ένα βουνό, μαζί με τα πρόβατά του και το τσοπανόσκυλό του. Έχει χάσει τόσο τον στρατιώτη γιo του στον πόλεμο στο Μαλί, αλλά και ουσιαστικά τη γυναίκα του που τα ’χει χάσει από τη θλίψη. Όταν ένας λύκος επιτίθεται στα πρόβατά του, τον σκοτώνει. Αυτός ο λύκος, όμως, είναι λύκαινα και αφήνει πίσω της ένα λυκάκι το οποίο θα πάρει μετά την εκδίκησή του αφαιρώντας τη ζωή από όλο το κοπάδι των προβάτων και του τσοπανόσκυλου και αφήνοντας τον Γκασπάρ εντελώς μόνο του. Από τότε και στο εξής ο βοσκός δεν έχει παρά μόνο μια ιδέα στο κεφάλι του: να βρει τον λύκο και να τον σκοτώσει. Αλλά ο χειμώνας είναι βαρύς, οι Άλπεις φοβερές και το κυνήγι δύσκολο. Στο τέλος, ο Γκασπάρ παύει να θέλει να σκοτώσει το θήραμά του και προσπαθεί απλά να επιβιώσει. Κάποιοι αναγνώστες θα θεωρήσουν πώς ο Λύκος είναι μια οικολογική ιστορία φαντασίας, όπου το ζώο συμβολίζει αυτό το κομμάτι της φύσης που ξεφεύγει από την ανθρώπινη απολυταρχία. Άλλοι, πάλι, θα δουν ένα φιλοσοφικό παραμύθι στο οποίο ο άνθρωπος γίνεται λύκος για τον λύκο. Υπάρχουν κι εκείνοι που θαυμάζουν την ομορφιά των εικόνων και το τρόπο με τον οποίο αυτές ρέουν. Βλέπουν σε αυτό το έργο μια ονειρική αυτοβιογραφία: Ο λύκος είναι η ατίθαση τελειότητα ενός καλλιτέχνη που αναζητά την ίδια του την ύπαρξη. Τέλος, μερικοί θα το δουν ως μια πνευματική αφήγηση στην οποία ο βοσκός, κάτω από δυσμενείς συνθήκες, ξαναζεί, κατά την διάρκεια κρίσεων πυρετού, τον διάλογο με τον στρατιώτη γιό του που χάθηκε στη μάχη: κάτι που θα του δώσει τη δυνατότητα να ξαναβρεί την όρεξη για τη ζωή και τη συγχώρεση. Όλοι τους έχουν δίκιο. Όπως και να 'χει "Ο λύκος" έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να διαβαστεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Αφήνει το ελεύθερο σε πολλές διαφορετικές ερμηνείες και αυτό ακριβώς είναι που το καθιστά ένα μεγάλο έργο.