Όμως, τί είδους τερατώδης ομοιοπαθητική θα ήταν αυτή; συνέχισε να αναρωτιέται για την αδιανόητη εντέλει πιθανότητα να εξαγοράσει με κλεμμένα λεφτά μια σχεδιαζόμενη ληστεία. Μπορεί μιας κλοπής τα χρήματα να φέρουν το Καλό; συνέχισε να βομβαρδίζεται από τις συνέπειες των εξωφρενικών και παράλογων συλλογισμών του, ουσιαστικά προφάσεων, για να δικαιολογήσει την πράξη του, κι όταν σηκώθηκε απ' το παγκάκι αισθάνθηκε πως εκείνος ο αόρατος θώρακας που τον περιέβαλλε εδώ και αρκετό καιρό είχε αρχίσει να κομματιάζεται. Ξεφλουδιζόταν, εγκαταλείποντάς τον γυμνό στη μέση εκείνου του ρυπαρού τοπίου, όταν παραδέχτηκε πως με το ζόρι δεν θα μπορούσε ποτέ κάτι καλό να προκύψει, ακόμη κι αν το ζόρι επρόκειτο να αποτρέψει μια άλλη φριχτή πράξη, αφού θα είχε παραβιάσει την ελευθερία επιλογής των συντρόφων του.


Στο παρόν 3ο βιβλίο, που ολοκληρώνει την τριλογία Δύσκολοι Καιροί, μια ομάδα νέων ανθρώπων γίνονται μάρτυρες της κρίσης των τελευταίων χρόνων. Όπως νεογνά που πεθαίνουν στη θερμοκοιτίδα, αμέτοχοι κι αθώοι και οι ίδιοι, γίνονται αφορμή για θρήνους και καταγγελίες της σκληρότητας του σύμπαντος κόσμου, έχοντας αποφύγει σε όλη τους τη ζωή να αφουγκραστούν το λόγο που ερχόταν από πολύ παλιά και σάλπιζε πως επιτέλους είχε έρθει ο καιρός του "επιστήσω νεανίσκους άρχοντας αυτών, και εμπαίκται κατακυριεύσουσιν αυτών".