Συνήθισα πια στα μοναχικά καλοκαίρια
στον ήλιο που ασπρίζει τα κόκκαλα των λόφων
συνήθισα πια στη θάλασσα που φουσκώνει αργά
μέσα στις φλέβες
το βράδυ στο υπόστεγο κρεμασμένα πουλιά
το φεγγάρι να μυρίζει καμμένο χόρτο
άσπρα σεντόνια ξεπηδούν για λίγο απ' τα παράθυρα
σαν φλόγες
κ' ύστερα κατακάθονται ξανά στη σάρκα...
Άν ήξερες πόσο ωραία είναι στη βεράντα
εσύ που κάθε μέρα κουλουριάζεις τα φίδια των δρόμων
επάνω σου
κ' εσύ που ταξιδεύεις μέσα στα φύλλα της μνήμης
και δε με συγχωρείς
αν ήξερες τη μοναξιά μου
θα εξηγούσες ίσως τα σπασμένα δίχτυα πάνω
στο πρόσωπό μου
το ωραίο μου φόρεμα
τις μακρινές ερήμους της σιωπής [...]

(η αρχή του ποιήματος)