Το Ικίρου (1952), που στα ιαπωνικά σημαίνει Να ζεις (ελληνικός τίτλος Ο καταδικασμένος), πραγματεύεται ένα θέμα πολύ κοινό στην ευρωπαϊκή και, κυρίως, τη ρωσική λογοτεχνία, που ο Κουροσάβα την ξέρει πολύ καλά: τι ακριβώς σημαίνει το να είσαι ζωντανός έξω και πέρα απ' τον ανεπαρκή βιολογικό ορισμό που δεν αναφέρεται μόνο στον άνθρωπο;
Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας από εικοσιπενταετία υπάλληλος στο Δημαρχείο, από εικοσιπενταετία χήρος, μ' έναν γιο παντρεμένο και λίγες οικονομίες στην Τράπεζα. Κάποτε, αυτή η ζωντανή προς το παρόν μούμια, μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο του στομάχου κι ότι δεν του απομένει παρά ένας χρόνος ζωή το πολύ. Σε λίγο, δηλαδή, ο βιολογικός του θάνατος θα 'ρθει να επικυρώσει απλώς τον ψυχολογικό και κοινωνικό του θάνατο, που ήδη έχει τελεστεί προ πολλού. [...]