Των ποιητών των κλειστών καμαρών των εργατών των ανήλιαγων υπόγειων αποθηκών των ακινητοποιημένων σε καρότσι ή σε κρεβάτι των παραφρόνων, των μεγάλων πνιγμένων της στεριάς των αλλόκοτων παιδιών των έγκλειστων με τον τεμαχισμένο ουρανό των ερωτευμένων δίχως απόκριση των αχώρητων, των μη παραδομένων, των εκδιωγμένων Το σπάνιο χαμόγελο προσδοκούμε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων