...Δε θέλησε να μάθει γιατί είχε φύγει σαν τον κλέφτη, χωρίς καν να του το πει, χωρίς να τον αποχαιρετήσει, χωρίς να του ψιθυρίσει για τελευταία φορά τις λέξεις εκείνες τις λατρευτές που είχε γράψει -όταν ήταν μικρή- και τις είχε πετάξει τρομαγμένη στη βροχή:
"Νέστορα, σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ μέχρι τον ουρανό..."

...0 Νέστορας ακούμπησε το κεφάλι του στα μαλλιά της, που μύριζαν ευκάλυπτο και όνειρο και παραδόθηκε στη μοίρα του, μια μοίρα δυνατή και αλύγιστη, μια μοίρα τρυφερή και παραδεισένια... Έμειναν έτσι αρκετή ώρα αγκαλιασμένα τα δυο εκείνα παιδιά, παιδιά που είχαν πατήσει κιόλας τα σαράντα οκτώ τους χρόνια. Έμειναν σφιχτοδεμένα, ενωμένα, παραδομένα στις θύμησες και στις αναμνήσεις τους, να σκαλίζουν και να ξύνουν παλιές πληγές, να δημιουργούν και ν' ανοίγουν καινούριες, ν' αναπολούν, να θυμούνται, να χαίρονται, να μην ξεχνούν, να κλαίνε, να φοβούνται, να υποφέρουν...

Κι έμοιαζαν σαν δυο μικρά κι αθώα και άβλαβα παιδιά, συνεπαρμένα από το τώρα, χτυπημένα από το σήμερα, λαβωμένα από το κάποτε, που δεν ήθελαν να ρωτήσουν, δεν ήθελαν ν' απορήσουν, δεν ήθελαν να εξηγήσουν, δεν ήθελαν να μάθουν το γιατί. Ίσως, γιατί εκείνη τη στιγμή αγαπούσαν τόσο πολύ.
Ίσως, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά...