Η παρούσα μελέτη εξετάζει τον πολιτικό λόγο της Χρυσής Αυγής από τη σκοπιά της ανάλυσης λόγου, σε ένα ερμηνευτικό πλαίσιο που αντλεί από την κοινωνική και την πολιτική θεωρία. Πρωτογενές υλικό της έρευνας αποτελούν δεκατρείς ομιλίες του «Αρχηγού» που εκφωνήθηκαν σε δημόσιες εκδηλώσεις του κόμματος την περίοδο 2012-2013.

Πρόκειται ακριβώς για την περίοδο η οποία υπήρξε, περισσότερο από κάθε άλλη, αντιπροσωπευτική για τις θέσεις και τις πρακτικές της ναζιστικής οργάνωσης. Το διάστημα αυτό η Χρυσή Αυγή κέρδισε σημαντική επιρροή στα λαϊκά στρώματα και επιδίωξε να διαμορφώσει τους δικούς της όρους διεκδίκησης της πολιτικής ηγεμονίας.

Με βασικό ερευνητικό ερώτημα τον τρόπο με τον οποίο η οργάνωση υποκειμενοποιεί το ακροατήριό τηςαπευθυνόμενη σε αυτό, η συγγραφέας επιχειρεί να αναλύσει τις βασικές θεματικές που συγκροτούν τον επίσημο δημόσιο λόγο της Χρυσής Αυγής, όπως τις έννοιες του "αίματος", του "εχθρού" και της "τιμωρίας", καθώς και τον τρόπο με τον οποίο αυτός ο λόγος διαρθρώνεται αλλά και "συνομιλεί" με άλλους δημόσιους λόγους της ίδιας περιόδου.