Είμαι μια μονάδα από τους διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους το 1974. Κουβαλώ μέσα μου τη νοσταλγία για την αγαπημένη πόλη, την Αμμόχωστο, τη λεμονανθούσα, τη θαλασσοφίλητη κυρά, που την τραγουδώ γιατί ήταν όμορφη, με τα πορτοκαλόδεντρα και τη χρυσή αμμουδιά, την ομορφότερη του κόσμου. Έμοιαζε σαν ένα μικρό κοχύλι ριγμένο στην αγκαλιά του κόλπου της Αμμοχώστου. Μια πόλη γεμάτη φως, γεμάτη κρίνα της αμμουδιάς, ψαράδες και ψαρολίμανα γεμάτα βάρκες. Μα πάνω απ' όλα μια πόλη με έντονη πολιτιστική κίνηση, με πνευματικούς συλλόγους, με ποικίλη καλλιτεχνική δραστηριότητα, μουσική, εικαστική, λογοτεχνική. Πολλοί Αμμοχωστιανοί ποιητές και ζωγράφοι τραγούδησαν και ζωγράφισαν τις ομορφιές της. Ήταν αληθινά το στολίδι της Κύπρου. Η διαμαντόπετρα της Μεσογείου, η λεμονανθούσα κυρά. Τώρα μοιάζει με πόλη-φάντασμα. Ακατοίκητη από το 1974. Τα πάντα έχουν ξεραθεί, δέντρα, λουλούδια. Η πόλη είναι νεκρή. Μα εμείς την τραγουδάμε και περιμένουμε τη μέρα της επιστροφής, που θά 'ρθει. Περιμένουμε, γιατί η πόλη είναι δική μας.