Ο έρωτας, για τον Νίκο Αρβανίτη, ήταν η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή, η κρυφή, η ανεξιχνίαστη, ήταν εκείνη που τον προκαλούσε σε πράξεις υψηλού ρίσκου. Το αίμα που χυνόταν από τα σφάγια που κουβαλούσε, η άνεση με την οποία πατούσε τη σκανδάλη στο σβέρκο, πίσω απ’ τα κέρατα των μοσχαριών, αποτελούσαν την κεντρική συνέχεια της συνδυαστικής του σκέψης. Ως εκδορέας, είχε ανακαλύψει τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τις ερωτικές, φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις. Η σάρκα: Αναλώσιμη, εκποιήσιμη, διαθέσιμη, εκμεταλλεύσιμη. Τα χρήματα δεν ήταν παρά η ανταλλακτική αξία της και ποτέ δεν ήταν αρκετά για την απόλαυσή της. Η ανάγνωση του κόσμου ήταν για ‘κείνον ένα τετράδιο χωρίς σελίδες. Χωρίς, επομένως, σημειώσεις, επισημάνσεις και, κυρίως, διορθώσεις. (Απόσπασμα από το βιβλίο) «Ο Αλβανός» αποτελεί το κύκνειο λογοτεχνικό πόνημα του αείμνηστου συνθέτη, τραγουδοποιού και συγγραφέα Κώστα Μπραβάκη. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα του οποίου η συνδυαστική δύναμη του λόγου, με την ταυτόχρονη πρωτοτυπία της πλοκής, το καθιστούν σημαντικό ανάγνωσμα ικανό να ερεθίσει τη σκέψη και να προβληματίσει. Ο κεντρικός ήρωας, ο Νίκος Αρβανίτης, είναι ένας Αλβανός μετανάστης στην Ελλάδα, την εποχή του πρώτου κύματος της μετανάστευσης Αλβανών στη χώρα. "…ένας περιπλανώμενος αναζητητής της αλήθειας που, αν έβρισκε νόημα, θα το κρατούσε μόνο για τον εαυτό του". Ο K. Μπραβάκης χτίζει τον χαρακτήρα του ήρωά του, καθώς και των γύρω από αυτόν, έχοντας πρώτα διεισδύσει στη πραγματικότητά του, τόσο της χώρας προέλευσής του όσο και της τωρινής. Με οξεία παρατηρητικότητα και ενσυναίσθηση τον ενσωματώνει στο ιστορικό και καθημερινό γίγνεσθαι του τόπου εγκατάστασής του, δίχως να αποκρύπτει τα συν και τα πλην, αλλά και χωρίς ως συγγραφέας, γνωρίζοντας πολύ καλά την ανθρώπινη υπόθεση, να εκφράζει μια ηθικολογική κρίση απέναντί του. Δεν φείδεται ούτε φοβάται ν’ αποκαλύψει τα πολλαπλά πρόσωπα των πρωταγωνιστών στον αγώνα του καθενός για την επιβίωση, από την έκφραση και εφαρμογή του ρατσισμού μέχρι την ωμή βία, όπως και την εσκεμμένη χρήση του έρωτα ως εργαλείο εκμετάλλευσης προς επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Γράφοντας άλλοτε σε πρωτοπρόσωπη και άλλοτε σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, με γλώσσα από αγοραία έως ποιητική, ενίοτε και βαθιά φιλοσοφική, χρησιμοποιούμενη κατάλληλα στην κάθε περίσταση, αναδεικνύει γλαφυρά τα πρόσωπα του μυθιστορήματος, καθώς αναδύονται μέσα από τα πάθη και τα προτερήματά τους, ενώ δημιουργεί μια έντονη εικονοποιία. Καταρρίπτει τους όποιους μύθους περί "ευγενούς" ή "ποταπής" καταγωγής, καταδεικνύοντας ότι τα ανθρώπινα πλάσματα, από όπου κι αν προέρχονται, διέπονται από τους ίδιους εσωτερικούς νόμους, ενώ παράλληλα στέκεται με αυστηρά αντικειμενική ματιά απέναντι στους χειρισμούς των πολιτικών καθεστώτων που τους διαφεντεύουν. Εντέλει ο Κώστας Μπραβάκης δημιουργεί ένα μοναδικό αφήγημα, πέρα από κάθε αμφιβολία, και άξιο λόγου από κάθε πλευρά.