Ας είναι, πάμε παρακάτω. Η Ευθαλία με τον Σήφη, βγάλανε την Κατοχή υποφερτά στο χωριό ως νιόπαντρο ζευγάρι. Αμέσως μετά, με την Απελευθέρωση, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα. Ο Σήφης ότι κι αν ήταν, ήξερε πάντως νοικοκυρλίκι. Σε Ηράκλειο και Αρχάνες το χειμώνα, εμπορευότανε λάδι και κρασί. Η ευρύτερη περιοχή, σημειωτέον, ξακουστή παλαιόθεν και για τα δύο. Και στη Βλυχιά όπου είχε ένα μικρό κτηματάκι με μποστάνι, έβαλε μελίσσια. Ο εν λόγω τόπος, μικρός συνοικισμός λίγο έξω απ' την Κνωσό. Μερικά σκόρπια χαμηλά σπίτια δηλαδή, στα Σπήλια κοντά, για να σου δώσω να καταλάβεις, λίγο πριν το γιοφύρι της Αγιάς Ερήνης. Ήμερος τόπος αυτός, με καλό χώμα, απ' όπου αν στρέψεις το βλέμμα στον ορίζοντα, βλέπεις ακόμη και σήμερα να διαγράφονται καθαρά πάνω στο μπλάβο τ' ουρανού, σαν έργο χαρτοκολλητικής, τα ελλιπή μέλη του μινωικού ανακτόρου.


Ο Φοίβος Μαυρίδης, διάσημος ζωγράφος, μετά από δισταγμούς και πολλή σκέψη, δέχεται να μιλήσει για τον πολυκύμαντο βίο του. Με ευθύτητα και αφοπλιστική ειλικρίνεια, ξετυλίγει το νήμα της ζωής του, ξεκινώντας από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Ανακαλεί στη μνήμη του την εποχή της φλογερής του νιότης, τότε που, με μοναδικό όπλο το ταλέντο του και την ακτινοβόλα προσωπικότητά του, αγωνίστηκε ενάντια σε αντίξοες συνθήκες να κερδίσει μια θέση στον εικαστικό χώρο. Παράλληλα έξι φίλοι του μιλούν για τον ιδιότυπο χαρακτήρα του ζωγράφου, που ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό της Κρήτης και κατόρθωσε να γίνει ένας ζωντανός θρύλος.

Ένα μυθιστόρημα για το μυστήριο της ζωής και της τέχνης. Ένας κεντρικός ήρωας που εντυπώνεται για πάντα στον νου του αναγνώστη.

Ένα κείμενο που διαβάζεται απνευστί.