Τι τον είχε πιάσει μια μέρα τον Αστέριο όταν ήταν μικρός και δεν έλεγε να ησυχάσει κι όλο παίδευε την ψυχομάνα του, τη μαία Επιστήμη, που σκαρφίστηκε μια ιστορία για να τον φοβερίσει. Υπάρχει, του είπε, ένας αγριόγατος που τη νύχτα βγαίνει για ν’ αναζητήσει τροφή, αλλά αν δεν βρει τίποτα της προκοπής, δεν το έχει σε τίποτα να φάει ακόμη και παιδάκια! Λουφαγμένος ο μικρός Αστέριος όλο και συλλογιόταν τον αγριόγατο. Κι όταν μεγάλωσε, όλο και το ’χε κατά νου να ψάξει και να το βρει αυτό το ζωντανό, που ίσως και να μην το φοβόταν πια, γιατί όχι και να το συμπαθούσε λιγάκι, αφού ποτέ δεν ξέχασε τι του είχε πει η ψυχομάνα: "Ο αγριόγατος πηγαίνει πάντα μόνος". Πώς να μην ένιωθε το ορφανό ο Αστέριος ένα δέσιμο με κάποιον που πορεύεται μονάχος; Με αυτά περνούσε ο καιρός στο ταπεινό χωριό των Τρισκάλων, εκεί κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα, τότε που οι σπίθες της Επανάστασης που έμελλε ν’ αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό είχαν μόλις αρχίσει να φέγγουν κάτω από την πατίνα ενός παρόντος σκεβρού, που απ’ τη μια μέρα στην άλλη θα γινόταν κι αυτό παρελθόν, φορτωμένο με όλο το πλήθος των ψυχών που κουβαλούσε. Επειδή αυτές οι ψυχές, άρρηκτα συνδεδεμένες η μια με την άλλη, θα πορεύονταν μαζί και συνάμα μονάχες προς τη μοίρα τους, σε μια μοίρα άλλοτε γλυκιά, άλλοτε τραγική κι άλλοτε κάπου ανάμεσα. Ο αγριόγατος διηγείται μια ιστορία που αρχίζει με έναν θάνατο και τελειώνει με έναν άλλον· μα όποιον θάνατο και να συναντήσει κανείς μέσα σ’ αυτές τις σελίδες, θα διαπιστώσει πως πάντα υπάρχει και η επόμενη μέρα: η μέρα οπότε και η ζωή ξαναπιάνει το νήμα της από την αρχή.