Η γυναίκα με τα μαύρα,
έκανε μία ευχή, στο ποτάμι.
Ας γεννηθεί ένα κορίτσι
που να έχει το όνομά της.
Ένα κλάμα κοριτσιού, ήρθε
με το όνομά της, στη ζωή.
Το ποτάμι ζει αιώνια,
γιατρεύει όλες τις πληγές του χρόνου.
Αποχαιρέτησα το ποτάμι,
χαρίζοντας την καρδιά,
εκεί μέσα ήταν η αγάπη.

Ολόφρεσκη και δροσερή η πρώτη ποιητική συλλογή "Νέστος, ο παράδεισος της ψυχής μου" της Ραμπάν Ιμπράμογλου.
Η Ραμπάν έψαξε να βρει τον εαυτό της, τους νόμους της δικής της καθαρότητας, και κατέληξε να εμπνευστεί κατευθείαν από την κεκτημένη αυτοσυνείδηση του φυσικού της περιβάλλοντος.
Από τον απέραντο κήπο του βλέμματός της, ανθολόγησε το ποτάμι της ζωής της και αναμετρήθηκε με κουράγιο στην ελευθερία των εκβολών του.
Το ποίημά της γεμάτο αξίες και αρετές αποτελεί ένα ευδιάκριτο μείγμα μαχητικού ανθρωπισμού.
Στην εκπνοή λοιπόν του καλοκαιριού και εν αναμονή της εποχής που φθίνουν τα οπώρα, η διάθεσή μας για άνθηση όλο και αυξάνει. Ο ποιητικός ήχος της Ραμπάν, υπενθυμίζει ότι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τις σιωπές μας, δεν θα καταλάβουν ποτέ τα λόγια μας.