[...] Κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας του τόμου ο Ιερομόναχος π. Μακάριος Σιμωνοπετρίτης, εμπνευστής και επιμελητής της γαλλικής εκδόσεως -από την οποία και η μετάφραση στην ελληνική-, με επιστημονική τεκμηρίωση συνέχισε να εμπλουτίζει το συναξάρι των αγίων με νέους αφανείς μάρτυρες της πίστεως, καθιστώντας πληρέστερη την ελληνική έκδοση του "Συναξαριστή".
Η εικονογράφηση έγινε από τον κ. Πέρη Ιερεμιάδη, ο οποίος διακρίνεται για την βαθειά γνώση των χρωμάτων και την ιστουργική ύφανσή τους· ως μοναδικό υλικό αγιογραφήσεως χρησιμοποίησε το χώμα, το οποίο επεξεργάστηκε πολλαπλώς, ώσπου να το καταστήσει κατάλληλο για την χρήση αυτή. Παράλληλα παρουσιάζουμε μεγάλο αριθμό ανέκδοτων μικρογραφιών του "Μηνολογίου" του Βασιλείου Β΄ (11ος αι.), που κατέχει περίοπτη θέση στην ιστορία της Βυζαντινής αγιογραφίας. Άδεια αναπαραγωγής παραχωρήθηκε ευχαρίστως από την Βιβλιοθήκη του Βατικανού.
Η γλώσσα των κειμένων χαρακτηρίζεται από αμεσότητα και απλότητα ύφους, αφού, ως γνωστόν, τα Συναξάρια απευθύνονται στον λαό του Θεού. Είτε λοιπόν διαβάζονται εκφώνως στις λατρευτικές συνάξεις είτε κατ' ιδίαν, έχουν σκοπό να συγκινήσουν και να ωθήσουν σε μίμηση των πνευματικών κατορθωμάτων του τιμωμένου αγίου, προς δόξαν Κυρίου. Κατά συνέπεια, ο καμβάς για την γλωσσική ύφανση του "Συναξαριστή" δεν ήταν δυνατόν να είναι άλλος παρά μία γλωσσική ποικιλία της καθομιλουμένης, με λόγιες εκφράσεις της εκκλησιαστικής και μοναστικής μας παραδόσεως, χωρίς να λείπει και η παράλληλη χρήση διπλών γλωσσικών τύπων. Όλα αυτά φανερώνουν τον πλούτο και δυναμισμό της ελληνικής γλώσσας, η οποία αφομοιώνει δημιουργικά ποικίλα υφολογικά στοιχεία και τα προσαρμόζει στις εκάστοτε περιστάσεις και ανάγκες της. [...]

(από το σημείωμα του εκδότη)