H επιμονή στην οικονομική ανάγνωση του «ελληνικού προβλήματος» είναι ανούσια. Η οικονομική κρίση δεν είναι αιτία, αλλά συνέπεια του προβλήματος. Κι εμείς αντί να χτυπάμε τη ρίζα του κακού, παλεύουμε να φυλαχτούμε από τους καρπούς του. Το δίλημμα «αριστερά ή δεξιά» έχει νόημα μόνο στις αναπτυγμένες κοινωνίες. Η δική μας βρίσκεται σε προηγούμενο στάδιο. Είναι βυθισμένη στον Μεσαίωνα του παραλογισμού. Πρώτα πρέπει να ξεφύγει από αυτόν και μετά να αναζητήσει αριστερότερους ή δεξιότερους δρόμους. Μόνο αν, ως κοινωνία, επαναφέρουμε τη λογική στη ζωή μας, θα μπορέσουμε να σηκωθούμε όρθιοι. Αυτό είναι το πολιτικό πρόταγμα της εποχής. Γιατί η κοινωνία συγχέει το σωστό με το λάθος, το καλό με το κακό; Μελετώντας ορισμένες χαρακτηριστικές ιστορίες νεοελληνικής τρέλας, λύνουμε εδραιωμένες παρεξηγήσεις: -Ο λαός είναι ένας και ενιαίος ή χωρίζεται σε ομάδες με διαφορετικά και αντικρουόμενα συμφέροντα, που η πολιτική καλείται να διευθετήσει; -Αν η ιδιοκτησία είναι το Άγιο Δισκοπότηρο του νεοφιλελευθερισμού, γιατί το «χαράτσι» της ΔΕΗ και η υπερφορολόγηση βαφτίζονται νεοφιλελεύθερα μέτρα; -Ποιος είναι ο θεματοφύλακας του δημόσιου συμφέροντος; H εκάστοτε κυβέρνηση που εκλέγει η πλειοψηφία ή οι συνδικαλιστικές ενώσεις που ελέγχονται από τη μειοψηφία; Στον τόπο που γέννησε τη Λογική, κυριαρχεί ο παραλογισμός. Να πώς θα τον νικήσουμε.