Η Ροζάβα μας χρειάζεται, αλλά εμείς χρειαζόμαστε τη Ροζάβα ακόμη περισσότερο. Χρειαζόμαστε ελπίδα, πίστη, έμπνευση και νέες προοπτικές σε έναν συλλογικό αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Ενώ στον δυτικό κόσμο το εξουσιαστικό κράτος και τα δεξιά κινήματα γιορτάζουν την επιστροφή τους, στην περιφέρεια τα τέως αστέρια του νεοφιλελευθερισμού ήδη βαδίζουν προς τον ανοικτό φασισμό.

Ο Τραμπ, ο Ερντογάν και ο Πούτιν βγάζουν τις τελευταίες μάσκες της δημοκρατίας. αντιμέτωπα με αυτές τις εξελίξεις, τα περισσότερα επαναστατικά κινήματα παραμένουν αδύναμα. Περιθωριοποιημένα και δίχως προοπτική, διασκορπισμένα και αποξενωμένα - ο μοναδικός ρόλος που τους αφήνει το σύστημα είναι να παρατηρούν και να κριτικάρουν.
Η Ροζάβα μάς δείχνει έναν τρόπο να υπερβούμε αυτή την παθητικότητα: το να μάθουμε από το κουρδικό κίνημα σημαίνει να οργανωθούμε και να εξαπλώσουμε την επανάσταση.