ΠΑΤΡΑ

Θα είναι πάντα απόγευμα γωνία Αράτου και πλατεία Όλγας
τρένα που βγήκαν απ΄τις γραμμές
πλοία που σαλπάρανε στα μπαλκόνια
κι εγώ κρεμασμένη στα κάγκελα
Σαρανταπόρου, Φαβιέρου
παλιό σκυλί η μνήμη
Τραμ και Καζάρμα
αυτός ο στίχος θα ΄ναι πάντα της Πάτρας
Ρήγα Φεραίου κρεμασμένα νυφικά
ήδη σε ξέχασα, Μαιζώνος
Καρόλου μεσάνυχτα, σονάτες μαχαίρια
του Τροχού τα βιβλία και μάγισσα Νέλλη

Αυτό το ποίημα δεν είναι δοξαστικό
τρώει τις σάρκες του
σαν το σκυλί στην ερημιά του Σαχτούρη

πόσα σκαλιά ανέβηκα για να σε δω απο ψηλά να καίγεσαι
πόσα λεωφορεία πήρα για να σε δω τη νύχτα
πόση θάλασσα μέτρησα
πόση Πάτρα αποχαιρέτησα
στον τέταρο όροφο ενός παλιού Αστέρα