Στην εποχή μας, όπου το όνομα του Μότσαρτ για πολλούς έχει γίνει σύμβολο των μουσικών δημιουργιών οι οποίες προσφέρουν τη μεγαλύτερη ευτυχία που γνωρίζει ο κόσμος μας, μπορεί να φανεί ακατανόητο ότι ο άνθρωπος με την τόσο μαγική δημιουργική δύναμη πέθανε τόσο νωρίς, παίρνοντας μαζί του στον τάφο ποιος ξέρει πόσα αγέννητα μουσικά έργα, ίσως επειδή η στέρηση της εύνοιας και της αγάπης άλλων ανθρώπων είχε βαθύνει τις αμφιβολίες του για την αξία και το νόημα της ζωής του. Αυτό ισχύει προπάντων αν προσέξουμε μόνο το έργο του και λιγότερο το πρόσωπο που το δημιούργησε. Κάνοντας τέτοιου είδους σκέψεις δεν πρέπει να παρασυρθούμε και να μετρήσουμε την εκπλήρωση ή την απώλεια του νοήματος, προκειμένου για τη ζωή ενός άλλου, σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια. Το ερώτημα είναι τι αισθανόταν ο άλλος ως εκπλήρωση ή απώλεια της ύπαρξής του.