Τα κείμενα αυτού του τόμου αναζητούν το άνοιγμα του Μεσσιανικού στον ορίζοντα της ιστορίας. Το Μεσσιανικό εδώ ανιχνεύεται πέρα από μυστικισμούς. Συμπίπτει, όπως και στον Β. Μπένγιαμιν, με την επαναστατική ρήξη της συνέχειας της ιστορίας, που μέχρι τώρα δεν έχει πάψει να είναι η ιστορία της διάβασης μέσα στην κοιλάδα των δακρύων.
Το Μεσσιανικό χωρίς μεταφυσική, "το Άλφα και το Ωμέγα χωρίς άλφα και χωρίς ωμέγα", είναι η προσδοκία του απροσδόκητου, το ασίγαστο αίτημα μιας πέρα από κάθε νόμο και δίκαιο δικαιοσύνης επί της γης. Δεν πρόκειται για θολή συναισθηματική διάθεση ή αόριστη αφαίρεση. Η ιστορική του ύλη δια-μορφώνεται μέσα από την αλληλεπίδραση των ανθρώπων και του κόσμου του.
Οι μορφές του Μεσσιανικού το παρακολουθούν σ' αυτή τη διαδρομή, από τη γένεσή του στη βιβλική παράδοση και το δράμα του εβραϊκού λαού στην παραπέρα μορφο-ποίησή του μέσα στην ιστορία, με άξονα τη διαλεκτική του ελληνισμού και εβραϊκού -που έσχατος καρπός τη είναι ο ίδιος ο μαρξισμός- και μέχρι τις επικές και τραγικές κορυφώσεις του αιώνα που δύει, την Οκτωβριανή Επανάσταση και το Άουσβιτς. Η μορφο-ποίηση του Μεσσιανικού είναι η Μορφο-γένεση της απελευθέρωσης, της καθολικής χειραφέτησης του ανθρώπου, της τελικής μεταμόρφωσης των πάντων. Στα κομβικά της σημεία αναδεικνύει τους ποιητές της, ποιητές του λόγου, της σκέψης, της επαναστατικής δράσης. [...]