Η ανάλυση εργάζεται με τη διαισθητική σκέψη της οποίας η λειτουργία είναι ασυνείδητη. Μια θεωρία συνειδητή δεν είναι το άμεσο κίνητρο των παρεμβάσεών της, αλλά όλο αυτό που εμπλέκει εμμέσως μια θεωρία υπονοούμενη η οποία φέρεται σε αυτό. Η θεωρία, στη συγγραφή, είναι μια εργασία κατόπιν-εορτής που αναζητά να διατυπώσει τη βιωμένη εμπειρία των αρχών της κούρας και όλων αυτών που συντονίζουν και ελέγχουν τον αναλυόμενο. Η διαισθητική σκέψη επιτρέπει να κατανοηθεί το "ψυχαναλυτικό γεγονός" και το ακέραιο μέσα από συγκεκριμένες αναφορές των οποίων κάθε στοιχείο είναι εξακριβωμένο, πάντοτε στο ειπωμένο του αναλυόμενου και σε αυτό του αναλυτή. Υπάρχει λοιπόν ένας συνεχής δρόμος ανάμεσα στην αναλυτική εμπειρία (την πρακτική) και στη θεωρία, που είναι απαραίτητος στην ανάγνωση των γεγονότων τουλάχιστον υπό τη μορφή της υπόθεσης. Υπάρχει μια αναφορά αυστηρή αλλά εύκαμπτη ανάμεσα στη θεωρία ασυνείδητη, διαισθητική μέσα στο ενεργείν του λόγου του αναλυτή και την κοινή θεωρία η οποία εσωτερικεύεται σε αυτόν.

Η κοινή θεωρία είναι για να (επανα)διατυπώνει, για να κρατά λογαριασμό στα καινούργια δεδομένα των πεπραγμένων και στις επιστημολογικές προόδους. Η εργασία της ανάγνωσης των πεπραγμένων και της θεωρητικής διατύπωσης των αρχών που τα οργανώνουν, είναι αυτό το οποίο επισυνάπτουν οι συγγραφείς σε αυτή τη συλλογή μέσα σε μια ελευθερία γεμάτη δημιουργία. Η ψυχανάλυση είναι έξοδος της καθημερινής διαδικασίας αναγνώρισης των γεγονότων, των πεπραγμένων και όχι των θεωρητικών φιλοσοφικών παρατηρήσεων. Στη συνέχεια κανείς εφαρμόζει, φιλοσοφεί.