Γυναίκα-άντρας. Δύο πρόσωπα, δύο χαλκάδες εντοιχισμένοι στην πέτρα. Η γυναίκα, περσόνα στον πυρήνα μιας παθιασμένης εμπλοκής, δεν κάνει παζάρια με τον εαυτό της και μέσα από δίνες εξιδανικεύσεων παρασύρεται σε δρόμο που είναι μονόδρομος με τυφλές αποστάσεις, χωρίς εξόδους κινδύνου. Είναι θύμα διαλεγμένο στην τύχη, η τύχη δεν είναι γαλαντόμος μαζί της.

Όταν η κρυμμένη κάμερα γυρίζει στιγμιαία στον άντρα, αυτός στέκεται μπροστά στον καθρέφτη, με αναμμένη την κάφτρα του τσιγάρου στο στόμα δένει την γραβάτα του σφίγγοντας τον κόμπο της θηλιάς της και αναρωτιέται ποιος θα είναι ο επόμενος σταθμός του. Αναγκασμένος να ζει με την συναίσθηση του αλυσιτελούς της χίμαιρας που καθημερινά κυνηγάει, προτιμάει οτιδήποτε βαραίνει να βυθίζεται καλύτερα παρά να βγαίνει στην επιφάνεια.

Ο τόπος δεν είναι αληθινός, ο χρόνος είναι υποθετικός, τα πρόσωπα σκιές και ομίχλες που θυμίζουν άλλα πρόσωπα και γεύσεις και τα λόγια ευγενικά ψεύδη σε ένα κόσμο λαθραίο.

Το απέραντο τίποτα έχει αρχίσει να αποκτά ορίζοντα.

Στο βάθος η πόλις σε πλήρη αστική στρέβλωση και φθορά, με τους ανθρώπους να ζουν κρυμμένοι πίσω από τοίχους και κλειστές πόρτες, περιμένοντας μετέωροι κάτι άγνωστο και τρομακτικό να συμβεί και στο τέλος να πεθαίνουν νωρίς και χωρίς λόγο, μέσα σε μονότονους και απανωτούς ήχους από αναμμένες μηχανές.