Συνεχίζοντας το ταξίδι του στη Γαία των Ελλήνων, ο καλλιτέχνης φωτογράφος Κώστας Παπακωνσταντίνου βρίσκεται σε ένα μέρος μαγικό και σαγηνευτικό. Κάνει ταξίδι στον τόπο και το χρόνο, συντροφιά με το χρώμα, τη φωνή της θάλασσας και τη μελωδία του βράχου. Συναντά τη σεμνή ομορφιά και την κραυγαλέα ασύλληπτη απεραντοσύνη του πελάγου, που αγκαλιάζει το "νησί", το "πέτρινο καράβι"...
Μονεμβασιά. Μόνη. Περήφανη. Απόμακρη. Όμορφη. Λουσμένη στα νερά του Μυρτώου Πελάγους. Τόπος έμπνευσης. Τόπος διαφυγής. Όνειρο χιλιάδων ανθρώπων, που κάθε χρόνο διασχίζουν τη "Μονή Έμβαση" και μπαίνουν στο "Πέτρινο καράβι" του Γιάννη Ρίτσου, ταξιδεύουν στον χρόνο και συμβιβάζονται με την Ιστορία.

Μονεμβασιά, Μονεμβάσια, Μαλβάζια, Μαλβαζούϊ, Μαλβουαζί, Μαλμζύ, Μικρό Γιβραλτάρ, Μονοβάσια -τα ονόματά της πολλά σαν τους αφέντες της. Στην αρχαιότητα ονομαζόταν "Άκρα Μίνωα" όπως περιγράφει στα Λακωνικά ο Παυσανίας. Είναι ένας τόπος με μεγάλη ιστορία, δοξασμένος αλλά και πληγωμένος από τους κατακτητές, που σήμερα έχει δική του ατμόσφαιρα, δική του ήρεμη και περήφανη ζωή. Η είσοδος στην πολιτεία της Μονεμβασιάς που ομοιάζει με μεταφορά στο χρόνο, δε φαίνεται ότι εδώ ζει ο 21ος αιώνας. Η Μονεμβασιά ζει εκτός χρόνου και χαίρεται γι' αυτό. Για τον Έλληνα η Μονεμβασιά δεν είναι απλά άλλο ένα μεσαιωνικό κάστρο, εκπροσωπεί το ίδιο το Βυζάντιο, το θρύλο του μεσαιωνικού ελληνικού πολιτισμού που δεν χάθηκε, αλλά κοιμήθηκε για μια στιγμή και συνεχίζει να υπάρχει μέσα από αόρατες καθηλωτικές θαλασσινές αύρες.
"Αυτή η Μονοβασιά, αυτός ο βράχος, ήταν για μένα το πέτρινο καράβι που με ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο", έγραψε ο μεγάλος μας ποιητής για το μέρος αυτό. Και πράγματι εδώ νιώθεις έτοιμος "να ανοίξεις πανιά", ξεχνάς τους φόβους, η ψυχή απελευθερώνεται από το άγχος, την ανία και όλο αυτό το υπέροχο σκηνικό σε κάνει να θες να αγαπάς, να ελπίζεις, να ριγάς, να ζεις.

Εμείς συχνά δεν βλέπουμε αυτό που κοιτάζουμε. Η οπτική του Παπακωνσταντίνου, μας προτρέπει να βλέπουμε πίσω από την ακίνητη εικόνα. Η βαθιά συναισθηματική καλλιτεχνική συγκίνηση και ψυχική λεπτότητα του φωτογράφου, μας βοηθούν να δούμε το Ωραίο που είναι δίπλα μας και χάνεται. Οι φωτογραφίες του, που για μας είναι η ποίηση που βλέπουμε, διηγούνται ιστορίες για αυτά που είναι δίπλα μας και λησμονούνται. Και μιας και δεν μπορώ άλλο να ενδύσω με λέξεις τα αισθήματά μου και αφού αισθάνομαι σαν ακροβάτης στο σχοινί των αισθήσεων, αφήνω τη φαντασία σας να ταξιδέψει με τις φωτογραφίες του θαυμάσιου καλλιτέχνη Κώστα Παπακωνσταντίνου, σιωπηλά, τρυφερά και χωρίς σχόλια. Με φωτογραφίες, γεννημένες από τα βάθη της ψυχής και των αιώνων.

Βικτώρια A. Νεφερίδη