Ένα από τα γοητευτικότερα στοιχεία στην τραγωδία είναι ο τρόπος αφήγησης µιας ιστορίας γνωστής, που παρουσιάζεται για να συγκινήσει, να διδάξει και να νικήσει, µέσα σε ένα εξαιρετικά ανελαστικό συµβατικό µορφολογικό περίγραµµα. Θα θεωρούσε κανείς ότι η τραγωδία απαντάει συνολικά, ως λοτοτεχνικό είδος, στο γνωστό ερώτηµα της λογοτεχνικής κριτικής, αν το θέµα της αφήγησης ή ο τρόπος της αφήγησης ορίζουν την αξία του λοτοτεχνικού έργου· κατά την τραγωδία, την ορίζει ο τρόπος.

Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται µια όσο γίνεται σαφής και σύντοµη παρουσίαση των σωζόµενων τραγωδιών της κλασικής εποχής µε στόχο να φανεί η επιλεκτική συνθετική διαδικασία που οδηγεί τον τραγικό ποιητή να δώσει στο δράµα που ετοιµάζει ένα συγκεκριµένο αφηγηµατικό περιεχόµενο τέτοιο ώστε να δικαιολογεί τον αφαιρετικό κατοπινό (αφ)ορισµό "µίµησις πράξεως σπουδαίας και τελείας". Το ερώτηµα είναι παλιό· παρόµοιο στόχο, σε άλλα χρονικά συμφραζόµενα, υπηρέτησαν οι αρχαίες υποθέσεις των σωζόµενων δραµατικών, δείγµατα γραφής από διαφορετικούς µελετητές και από διαφορετικές εποχές, που επέδειξαν πόσες όψεις µπορεί να πάρει η περιληπτική, φραστική απεικόνιση του περιεχοµένου µιας "πράξεως σπουδαίας και τελείας", ιδίως όταν προορίζεται για αυτούς που δεν θα την δουν.